Wanneer mijn ‘ik’ zwijgt,
hoort mijn hart muziek
en kunnen mijn handen het ten gehore brengen.
Soms verbaas ik me er achteraf over, dat ik
– zonder opleiding daarvoor –
muziek voor koor en orkest heb kunnen opschrijven.
Wanneer het hart niet is ingevangen door het denken,
opent zich een nieuwe manier van waarnemen,
waardoor de schepping in Eenheid wordt ervaren.
Zo kan de muziek klinken,
van ongekende dimensies,
in verbinding met ons menselijk zijn.
Van kinds af aan, hoor ik muziek die niet via mijn oren komt. Vaak wordt ik er ’s ochtends wakker mee, maar het kan er ook zomaar zijn. Anders afgestemd ben ik dan wel. Mijn hart lijkt het zintuig te zijn dat deze muziek opvangt. Mijn denken is dan stil gevallen.
Sommige mensen hebben tijdens een nabij-dood ervaring eveneens muziek gehoord. De beschrijvingen die zij daarvan geven, vertonen overeenkomsten met mijn muziek. Componisten zoals Mozart spraken openlijk over het horen van onveroorzaakte muziek.
De gehoorde muziek in notenschrift opschrijven is niet altijd eenvoudig. Soms klinken er ‘instrumenten’ die niet op aarde bestaan, zang die veel hoger is dan mensen kunnen zingen of heel lang aangehouden lage klanken die van een walvis lijken te komen.
Het opschrijven van de muziek doe ik in een soort trance, alsof het automatisch gaat, zonder mijn tussenkomst. Dit functioneert zolang ik me er niet mee ga bemoeien. De kans daarop is niet zo groot omdat ik geen les in componeren heb gehad.